در ذهن خیلی از ما تماشای تلویزیون و تئاتر و مسابقه فوتبال دارای توجیه عقلانی برای پر کردن سبد فرهنگی و سرگرمیمان است اما چقدر میتوانیم برای نشستن پای رایانه و تماشای بازی کردن یک فرد دیگر دلیل داشته باشیم؟ این کار شاید برای والدین و برخی دیگر از اهالی کتاب کاری بیهوده و صرفا سرگرم کننده باشد اما برای برخی دیگر از اهالی سرزمین دیجیتال چنین نیست.
آنها با تماشای بازی کردن دیگران نه تنها سرگرم میشوند بلکه از آن میآموزند، در آن تجارت میکنند، زمینهها و عادات خرده فرهنگ خود را شکل میدهند و خلاصه احساس تعلق خود به سایر ساکنان سرزمین دیجیتال را تقویت میکنند. این میدان دو سوی دارد یا بهتر است بگوییم این گود دایرهای شکل محلی برای دیدن از منظر تمام تماشاچیان است. همه میتوانند خود را بنمایانند و سایر نمایش دهندگان را ببینند. برای این فعالیت سیاستگذاران سرزمین دیجیتال بسترهای خوبی را نیز تدوین کردهاند. یوتیوب، توئیچ، آپارات و… در اختیار بازیکنان دیجیتال است تا به بازیگری مشغول شوند.
طبق گزارش یکی از پلتفرمهای داخلی استریم یعنی آپارات، ۴۱ هزار نفر استریمر در کشور بر روی این بستر مشغول فعالیت هستند. این در حالی است که ایران دارای ۳۲ میلیون بازیکن میباشد. طبیعتاً چهرههای شناخته شدهتری که در داخل و یا خارج از کشور به زبان فارسی مشغول استریم بازیهای ویدیویی هستند در میان جماعت چند ده میلیونی بازیکنان بیشتر دنبال میشوند و مورد پذیرش قرار میگیرند. این مسئله فارغ از درآمدهای اقتصادی برای استریمرهای پرمخاطب، آنها را تبدیل به تأثیرگذرانی واقعی در دنیای مجازی گیمها میکند.
درست حدس زدید، استریمرها همان اینفلوئنسرهای دنیای بازیها هستند. در این شماره از مجله بازیبان به سراغ این فعالیت شبه فرهنگی رفتهایم تا از زوایای مختلفی آن را مورد بررسی قرار دهیم.
