نحوه تعامل فرزندان صاحبان فناوری با صفحه‌های نمایش - مجله تخصصی بازی بان

نحوه تعامل فرزندان صاحبان فناوری با صفحه‌های نمایش

والدین حرفه‌ای، دقت می‌کنند!

مدت زمان تماشای صفحه نمایش (اسکرین تایم) در برابر مدت زمان بازی کردن:

 کاری که پیشروان فناوری به فرزندان خود اجازه انجامش را نمی‌دهند.

نویسنده: امی فلیمینگ
ترجمه: نازنین نوری
بازی‌بان – شماره هفتم و هشتم/ آبان ۹۸
@bazibaan

با وجود این که استیو جابز و جاناتان ایو برخی از محبوب ترین فناوری‌های دنیا را طراحی کردند، اما همواره فرزندان خود را برای استفاده از آن‌ها به شدت محدود می‌کردند. دیگران چه قوانینی را تعیین می‌کنند؟

آنه ووجیسکی بنیان گذار استارتاپ تست ژنتیک ۲۳andme‌ در مورد فرزندانش با سرگئی برین، بنیان گذار گوگل، می‌گوید: به آن‌ها اجازه می‌دهم تا با دستگاه‌ها بازی کنند؛ چرا که از بیرون انداختنمان از رستوران بهتر است.

زمانی که یک خبرنگار در سال ۲۰۱۰ به استیو جابز گفت که حتما فرزندانش از آیپد جدید خیلی خوششان آمده است، او پاسخ داد: آن‌ها از آن استفاده نکرده‌اند. ما میزان استفاده فرزندان‌مان از تکنولوژی را در خانه محدود کرده‌ایم. دست راست سابق او، جاناتان ایو که آیپد را چنان ساده طراحی کرده بود که کودکان نوپا نیز می‌توانستند از آن استفاده کنند نیز اخیرا اظهار کرده که برای پسران دوقلو ۱۰ ساله خود محدودیت‌های سفت و سختی را تعیین کرده است.

مدارس استاینر والدورف که تا قبل از سن ۱۲ سالگی، به جای مدت زمان تماشای صفحه نمایش (اسکرین تایم)، برای دانش‌آموزان زمانی برای فعالیت بدنی، هنر و یادگیری تجربی را در نظر می‌گیرند، در میان مدیران سیلیکون ولی و همتایان آن‌ها در انگلیس از محبوبیت ویژه‌ای برخوردارند. کوین اویسون، مدیر اجرایی فلوشیپ مدارس استاینر والدورف در بریتانیا، می‌گوید: زمانی که در نزدیکی ریدینگ تدریس می‌کردم، نزدیک به ۵۰ درصد از والدین دانش‌آموزان کلاس در اوراکل و یا سایر شرکت‌های کامپیوتری با تکنولوژی بالا کار می‌کردند.

این رویکرد بسیار دقیق‌تر از چیزی است که دستورالعمل‌های رسمی به آن اشاره می‌کنند. آکادمی پزشکی اطفال آمریکا برای کودکان زیر دو سال مدت زمان تماشای صفحه نمایش (اسکرین تایم) را مناسب ندانسته و برای سنین پس از آن هم تنها روزی یک یا دو ساعت را مناسب می‌داند. این آکادمی همچنین اعلام داشته که نباید در اتاق خواب اطفال هیچ صفحه نمایشی وجود داشته باشد و می‌بایست برای زمان صرف غذا و خواب آن‌ها نیز قوانین منع مدت زمان تماشای صفحه نمایش (اسکرین تایم) داخل خانه اعمال شود. در انگلستان، تنها قانون رسمی مربوط به مدت زمان تماشای صفحه نمایش (اسکرین تایم) توسط موسسه ملی بهداشت و تعالی بالینی وضع شده که به تازگی توصیه کرده است جهت حفظ سلامت بدن، باید روزهایی را به عنوان روز بدون تلویزیون در نظر گرفت و یا تماشای آن را به کمتر از دو ساعت محدود کرد.

بر اساس آخرین گزارش  Ofcomاز میزان استفاده از رسانه‌ها و نگرش‌ها، از هر ۱۰ نفر از افراد ۵ تا ۱۵ ساله در انگلیس، ۷ نفر به تبلت‌ها دسترسی دارند که ۳۴٪ از آن‌ها تبلت خودشان را دارند. خانوارها اغلب بیش از یک لپ تاپ، گوشی هوشمند، کنسول بازی و تلویزیون دارند. نگرانی‌هایی مبنی بر این که این دستگاه‌ها تاثیر منفی‌‌ای بر گستره توجه کودکان، توسعه اجتماعی و همچنین سلامت جسمانی آن‌ها دارند (صرف نظر از نگرانی‌های ناشی از دیدن مواردی مانند رابطه جنسی، خشونت و ارعاب رایانه‌ای) وجود دارد. اما در واقع چه میزان مدت زمان تماشای صفحه نمایش (اسکرین تایم) مجاز است؟ ما این سوال را از کارشناسان واقعی پرسیدیم.

به آن‌ها برای طراحی و خلق کردن الهام می بخشد.
جانی تیلور از کمپانی Mind Candy به همراه شریک زندگیش، جینا نورث و فرزندانشان لئون هشت ساله و مایلا شش ساله.

جانی تیلور کارگردان هنری شرکت بازی‌سازی Mind Candy است که بازی‌هایی چون Moshi Monsters و World Of Warriors را ساخته‌اند. او در برایتون زندگی می‌کند و یک پسر هشت ساله و یک دختر شش ساله دارد.

ما قوانین سفت و سختی نداریم. من نمی‌گویم که فرزندانم باید روزانه تنها دو ساعت مدت زمان تماشای صفحه نمایش (اسکرین تایم) داشته باشند؛ اما اغلب همین گونه پیش می‌رود. فناوری بخشی از زندگی آن‌هاست و من به عنوان یک پدر باید اطمینان داشته باشم که به چیزهای دیگری مانند بیرون رفتن، ورزش کردن، طراحی و خلاق بودن نیز همین قدر اهمیت داده می‌شود. در تعطیلات آخر هفته، پسرم به شرطی می‌تواند بازی‌های رایانه‌ای انجام دهد که مشق شبش را انجام داده باشد؛ با این حال بارها و بارها پیش آمده که تکالیفش هم مدت زمان تماشای صفحه نمایش (اسکرین تایم) را درگیر کرده است.

دخترم یک آیپاد تاچ دارد و ما یک Nintendo Wii، دو آیپد، یک تبلت نکسوس و دو سه تا کامپیوتر داریم. کلمه‌های عبور دست من است؛ بنابراین آن‌ها نمی‌توانند بدون اجازه ما بازی دانلود کنند. ما تمام ویژگی‌های کنترلی و ایمنی دستگاه‌ها را روشن می‌کنیم و بچه‌ها نیز می‌دانند که چه چیزهایی را باید ببینند و چه چیزهایی را نباید ببینند. برای مثال، یک بار دخترم را در حال تماشای ویدیوهایی در مورد مادران باردار دیدم که در آن باره گفت: من خیلی نوزادها را دوست دارم. فقط می خواهم به دنیا آمدنشان را ببینم.

پسرم الهام بخش بازی World Of Warriors بود. او مبارزه را دوست داشت و البته من به او می‌گفتم که مبارزه چیز خوبی نیست و چیزهایی بهتری در دنیا وجود دارد. ما باهم در مورد جنگجویان گذشته صحبت می‌کردیم- عثمانی‌ها، وایکینگ‌ها و رومی‌ها- و این که چگونه آن‌ها جهانی را که اکنون در آن زندگی می‌کنیم، شکل دادند. تعجب و تحیر او در این زمینه موجب شد تا من به فکر ساخت این بازی بیفتم که در مورد جمع‌آوری جنگجویان از سراسر تاریخ است و در نتیجه یک بازی آموزشی نیز به حساب می‌آید.

یک شب به خانه رفتم و بی‌صبرانه منتظر بودم تا بتوانم نسخه جدید Mario Kart را به پسرم نشان دهم؛ بازی مسابقه‌ای که دوتایی با هم بازی می‌کردیم. این بازی از زمانی که خیلی جوان بودم، در بازار موجود بود و حالا پسرم عاشقش شده بود. برای بسیاری از کودکان این بازی تنها به دستگاه مربوط به آن ختم نمی‌شود؛ بلکه الهام بخش آن‌ها برای طراحی و خلق چیزهای مختلف و بازی با اسباب بازی‌های‌شان است. فناوری به راحتی بر همه چیز مسلط می‌شود؛ بنابراین ما سعی می‌کنیم آن را مدیریت کنیم. آن‌ها هنوز درگیر رسانه های اجتماعی نشده‌اند؛ اما پسر من عاشق شناست و ویدیو‌های مایکل فلپس را در آیپد تماشا می‌کند؛ در مسابقات شنا شرکت می‌کند و من از او فیلم می‌گیرم. به تازگی هم از من خواسته است تا ویدیوهایش را در YouTube انتشار دهم؛ اما این کار را نکرده‌ام؛ چون از والدین کودکان دیگر اجازه‌ای ندارم و فکر می‌کنم که او هم هنوز برای این کار زیادی جوان است.

استفاده از کامپیوتر و تلویزیون پیش از ۱۲ سالگی ممنوع است.

پیر لاورن، مدیر بازاریابی سابق مایکروسافت و اینتل، در حال حاضر در حال راه اندازی یک استارتاپ در سیلیکون ولی است. او دو دختر ۹ و ۱۵ ساله و یک پسر ۱۷ ساله دارد.

من عاشق کامپیوتر هستم. اگر از آن‌ها درست استفاده کنید، می‌توانند کارهای فوق العاده‌ای انجام دهند؛ در عین حال می‌توانید بیش از حد از تکنولوژی استفاده کنید و به برده آن تبدیل شوید.

تا قبل از دو سالگی پسرم، به او اجازه مدت زمان تماشای صفحه نمایش (اسکرین تایم) را می‌دادیم؛ اما سپس کتابی به نام رشد ذهن از استنلی گرینسپن را خواندم که چگونگی یادگیری ما را در کودکی از طریق تعامل با جهان و احساسات شرح می‌داد. ما تحقیقاتی در این زمینه را آغاز کردیم و با مدارس والدورف (که تمامی فرزندان‌مان آن جا درس می‌خوانند) ارتباط برقرار کردیم. مشاهده کردیم که نوجوانان والدورف رویکرد متفاوتی را برای نزدیک شدن به بزرگسالان در پیش می‌گیرند و بسیار علاقه‌مند به جهان هستند. ما تصمیم گرفتیم که قرار نگرفتن کودکان در معرض صفحه نمایش (اسکرین) تا زمانی که به اندازه کافی بزرگ نشده‌اند، مشکلی ایجاد نکرده و می‌تواند سودمند هم باشد. بچه‌ها به داستان‌ها، بازی با اشیا، آواز خواندن، ساختن چیزهای مختلف و وقت گذرانی در طبیعت علاقه دارند؛ بنابراین، ما نیز همین کار را کردیم و در قبالش شکایتی هم نشنیدیم. هدفی برای آسیب رساندن به کودکان وجود ندارد، اما هدف مشغول نگه داشتن‌شان است.

می‌توانید اجازه یک ساعت مدت زمان تماشای صفحه نمایش (اسکرین تایم) را بدهید؛ اما محصولات رسانه‌ای برای جلب توجه مداوم مردم طراحی شده‌اند. هدفی برای آسیب رساندن به کودکان وجود ندارد، اما هدف مشغول نگه داشتن‌شان است. در اواخر دهه ۹۰، زمانی که در اینتل مشغول کار بودم و اولین فرزندم متولد شده بود، ما بازی “جنگ رو در رو” داشتیم.‌ افراد نمی‌خواهند که سرگردان باشید و با محصول دیگری بازی کنید؛ بدین ترتیب، این کار یک اثر گرفتارکنندگی دارد. به نظر می‌رسد که این موضوع به فرزند شما آرامش می‌بخشد و او را سرگرم نگه می‌دارد تا بتوانید به کارهای دیگرتان برسید؛ اما این اثر برای کودکان خردسال زیاد خوب نیست؛ چرا که آن‌ها را از جستجو و کشف در دنیا با استفاده از حواس‌شان باز می‌دارد و برای گستره توجه آن‌ها مضر است. هنوز از لحاظ علمی ثابت نشده است، اما این ایده وجود دارد که توجه مانند عضله‌ای است که می‌سازیم. باید بتوانیم تمام حواس پرتی‌ها را کنار گذاشته و بر روی یک چیز تمرکز کنیم. هنگامی که درگیر این دستگاه‌ها می‌شوید، نمی‌توانید این ظرفیت را ایجاد کنید؛ چرا که در این صورت، توجه شما به کمک رایانه بوده و آن را یاد نگرفته‌اید.

بچه‌های ما در حدود ۱۲ سالگی شروع به تعامل با رایانه‌ها و گوشی‌های هوشمند می‌کنند. البته زمانی که در خانه هستند، موبایل‌هایشان را به شارژ می‌زنند؛ روی میز می‌گذارند و زیاد از آن‌ها استفاده نمی‌کنند.

پسر من یک حساب کاربری در فیس بوک دارد؛ از ایمیل استفاده می‌کند و گاهی اوقات پیام‌های متنی رد و بدل می‌کند. در واقع، متصل و مشغول است؛ اما برده فناوری نیست. هنگامی که ۱۴ سال داشت، به بازی‌های ویدیویی علاقمند شد؛ زیرا راهی بود که او را (از طریق یک بازی چند نفره در مورد جنگ های ناپلئونی) در ارتباط با پسر عمویش در اروپا نگه می‌داشت.

علاوه بر این، ما یک قانون برای ممنوعیت تماشای تلویزیون هم داشتیم و آن‌ها گاهی یک بار آن هم آخر هفته می‌توانستند یک فیلم تماشا کنند؛ البته به مرور زمان سخت گیری‌مان در مورد این قانون کم‌تر شد. حالا دیگر پسرم آزاد است تا هر چه را که می‌خواهد تماشا کند؛ اما به درجه خوبی از خودتنظیمی رسیده؛ زیرا علایق دیگری هم برای خود پیدا کرده است.

به آن‌ها اجازه می‌دهم تا با دستگاه‌ها بازی کنند؛ چرا که این کار از بیرون انداختن‌مان از رستوران بهتر است.

آنه ووجیسکی بنیان گذار و مدیرعامل استارتاپ تست ژنتیک ۲۳andme‌، پسری ۶ ساله و دختری ۳ ساله دارد که حاصل از ازدواجش با سرگئی برین، بنیان گذار گوگل است.

بودن در سیلیکون ولی باعث سختگیری من در رابطه با استفاده از تکنولوژی فرزندانم در خانه می‌شود. تمام روز فناوری مرا احاطه کرده است؛ بنابراین سعی می‌کنم وقتی خانه هستم از آن دوری کنم. محدودیت‌هایی را در خانه برای مدت زمان تماشای صفحه نمایش (اسکرین تایم) قرار می‌دهم؛ چرا که فکر می‌کنم باید فعالیت‌های مختلفی را انجام داد.

پسرم یک آیپاد تاچ دارد تا بتواند زمانی که از مدرسه به خانه می‌آید، اتفاقاتی را که در طی روز برایش افتاده، برای من تعریف کند. در مورد بازی‌ها و اپلیکیشن‌هایی که برای بچه‌ها وجود دارد، باید بگویم که Starfall را خیلی دوست داشتم چون به کودکان صداشناسی زبان را آموزش می‌دهد و در حال حاضر از BrainPop که وب‌سایتی آموزشی است و ویدیو و بازی دارد، خیلی زیاد استفاده می‌کنم.

سعی کردم تا قبل از دو سالگی میزان قرار گرفتن بچه‌ها در معرض فناوری را به حداقل برسانم. پس از آن، آن‌ها را به استفاده متعادل از دستگاه‌ها آموزش دادم. مهم است که یاد بگیرند چگونه رفتار خود را کنترل کنند. محدود کردن صرفا حریص‌ترشان می‌کند. بله، من نگران چیزهایی که ممکن است در اینترنت در معرض‌شان قرار بگیرند، هستم؛ اما فکر می‌کنم آموزش قضاوت درست به کودکان مسئله مهم‌تری است. شما نمی‌توانید از آن‌ها در برابر همه چیز محافظت کنید؛ بنابراین باید تصمیم‌گیری صحیح را به آن‌ها آموزش دهید. به آن‌ها اجازه می‌دهم تا وقتی بیرون از خانه غذا می‌خوریم، با دستگاه‌ها به تنهایی بازی کنند؛ چرا که این کار از بیرون انداختن‌مان از رستوران بهتر است.

بسیار مهم است که کودکان یاد بگیرند تا از فناوری استفاده کنند – این بخشی از زندگی است – و همچنین یاد بگیرند تا در چه زمانی از آن استفاده کنند. آن‌ها هیچ وقت دعوا نمی‌کنند. هشدار پنج دقیقه ای همیشه جواب می‌دهد. من از دیدن فرزندانم که از تکنولوژی استفاده می‌کنند، نمی‌ترسم؛ اما ترجیح می‌دهم که هیجان‌شان در حال چیدن توت فرنگی در باغ را ببینم. اما خب پیام دادن پسرم را هم خیلی دوست دارم؛ از تمام ایموتیکان‌های بامزه استفاده می‌کند.

آنه ووجیسکی می‌گوید: فرزندانم را به استفاده متعادل از دستگاه‌ها آموزش داده‌ام. مهم است که یاد بگیرند چگونه رفتار خود را کنترل کنند؛ محدود کردن صرفا حریص‌ترشان می‌کند.

هر دوی آن‌ها اکانت توییتر دارند.

ریچل برمر، مدیر ارتباطات بین الملل توییتر است. او یک پسر پنج ساله و یک دختر دوساله دارد و در لندن زندگی می‌کند.

ما هنوز در مراحل اولیه قرار داریم. آن‌ها از دستگاه‌های ما و تحت نظارت ما استفاده می‌کنند؛ بنابراین می‌توانم به آن‌ها کمک کنم تا راه‌های مناسب برای استفاده از وب و ارزش آن را دریابند. پسر من کنجکاو است و دوست دارد ویدیو‌هایی درباره ‌به پرواز درآمدن شاتل‌های فضایی و این که حیوانات مختلف چه چیزهایی می‌خورند، ببیند. ما به آن‌ها کمک می‌کنیم تا تکنولوژی را به عنوان راهی برای یافتن اطلاعات بیشتر در مورد جهان و نه صرفا یک منبع سرگرمی ببینند.

وقتی خیلی جوان بودم، اجازه بازی با بازی‌های ویدیویی را نداشتم. پدرم در اپل کار می‌کرد و همه جای خانه کامپیوتر داشتیم؛ اما تنها کاری که می‌توانستم با آن‌ها انجام دهم، یادگیری ریاضیات و نوشتن بود. فکر می‌کنم این خاطرات بیشتر از کار کردنم در بطن تکنولوژی روی فرزند داری من تاثیر گذاشته است. پسرم با بازی‌های موجود در اپلیکیشن‌های کودکانه و آموزنده‌ای مانند حل مسئله و پازل که روی موبایل‌هایمان داریم، بازی می‌کند. زمانی که بزرگتر شوند، به آن‌ها آزادی بیشتری خواهیم داد؛ اما به هر حال، محدودیت خاصی را برای مدت زمان تماشای صفحه نمایش (اسکرین تایم) در طول روز یا هفته قرار می‌دهیم و آن‌ها می‌توانند خودشان تعیین کنند که چگونه از زمان‌شان استفاده کنند. زمانی که به مسافرت می‌رویم، از آیفون و آیپدهای‌مان استفاده می‌کنیم. هر چقدر بیشتر با فرزندان‌تان سفر کنید، به گسترش وسعت دید آن‌ها کمک می‌کنید. اگر مجبور باشید زمانی را هم به آیپد اختصاص دهید تا همه باهم با خوشحالی به مقصد برسید، هیچ اشکالی ندارد؛ فقط اگر آرامش کسی به هم نریزد.

هر دو فرزندم از زمانی که به دنیا آمده‌اند، اکانت خصوصی توییتر دارند که از آن‌ها برای اشتراک عکس و فیلم استفاده می‌کنیم. خانواده‌های ما در ایالات متحده زندگی می‌کنند؛ بنابراین، این راهی برای برقراری ارتباط با آن‌ها است. به عنوان مثال، ما از Periscope، اپلیکیشن لایو استریمینگ توییتر برای نشان دادن مراسم مدرسه پسرمان به پدربزرگ و مادربزرگش استفاده می‌کردیم. قطعا به تدریج پسرمان را با رسانه‌های اجتماعی آشناتر خواهیم کرد. دلم نمی‌خواهد فرزندانم را به طور کامل از دسترسی به این رسانه‌ها محروم کرده و بعدها در یک روز دریچه این سد بزرگ را به روی آن‌ها باز کنم.

به نظر می‌رسد هر چه بیشتر پسرم از دستگاهی استفاده می‌کند و یا چیزی را تماشا می‌کند، جدا کردنش از آن سخت‌تر می‌شود. قرارمان این است که اگر مدت زمان تماشای صفحه نمایش (اسکرین تایم) تمام شود، مقاومت کند و ناراحت شود، دیگر نتواند چنین زمانی را در اختیار داشته باشد. این امر بخشی از آموزش ماست که یاد بگیرند از چیزی دل بکنند.

ما پسرمان را در اینستاگرام فالو می‌کنیم.

نیتین گاناترا یک توسعه دهنده نرم افزار تکنولوژی پوشیدنی و کارمند سابق اپل است. وی از مرحله نخست توسعه تا  IOS 5.1.‌ (۲۰۱۲) روی نرم‌افزار آیفون کار می‌کرد. او دو پسر ۱۰ و ۱۲ ساله دارد و در کالیفرنیا زندگی می‌کند.

ما چند ابزار مختلف داریم؛ برای مثال، آیپد. پسر بزرگ من کیندل فایر و آیفون و پسر کوچکم هم یک آیفون قدیمی‌دارد که حکم آیپاد تاچ را برایش دارد. ما یک پلی استیشن ۴ هم داریم که در استفاده از آن سخت‌گیرانه عمل می‌کنیم؛ چرا که همسرم از بازی‌های خشن خوشش نمی‌آید. علاوه بر این، ما این قانون را هم در خانه داریم که بچه‌ها باید قبل از چمباتمه زدن جلوی تلویزیون، تکالیف‌شان را انجام داده و خارج از خانه بازی کرده باشند.

فرزند ۱۰ ساله‌ام اکانت خصوصی اینستاگرام دارد و ما او را فالو می‌کنیم. یکی از قوانین‌مان این است که می‌توانیم هر لحظه با موبایل خودش صفحه‌اش را چک کنیم. چندین بار در مورد این که تنها باید کسانی او را فالو کنند که آن‌ها را می‌شناسد هم با هم صحبت کرده‌ایم.

او به خوبی قوانین را رعایت می‌کند. در ابتدا، بیشتر کنجکاو و مشکوک بودیم و می‌خواستیم بدانیم که با دوستانش در چه موردی چت می‌کند؛ اما این روزها کمتر گوشیش را چک می‌کنیم. ما همچنین آپشن “پیدا کردن دوست من” را روشن کرده‌ایم؛ بنابراین همیشه می‌دانیم که او کجاست.

زمانی که بچه‌ها برای انجام تکالیفشان باید به اینترنت دسترسی داشته باشند، از لپ‌تاپ‌های ما استفاده می‌کنند؛ چرا که اکانت‌شان را آن جا ساخته‌اند. قرار ما این است که کاری که باید با لپ تاپ انجام شود، باید در فضای باز و نه در اتاق صورت گیرد.

نحوه کار من، بر بررسی کار فرزندانم با اسکرین تاثیر می‌گذارد. با این که در زمینه تکنولوژی حرفه‌ای هستم، اما نمی‌خواهم این موضوع تمام ذهنم را درگیر کند؛ چرا که خیلی سریع می‌توان در آن غرق شد. حتی سعی می‌کنم زمانی را که در مقابل یک اسکرین صرف می‌کنم، محدود کنم. انسان‌ها برای نشستن طولانی مدت و خیره شدن به یک فاصله ثابت طراحی نشده‌اند. به علاوه، خارج از این فضا بودن برخورداری از مزایایی همچون نور آفتاب، تعاملات اجتماعی و یادگیری را به همراه دارد. اگر فرزندانم با یکی از دوستان‌شان دعوا کنند، باید رو در رو آن مشکل را رفع کرده و نباید داخل رسانه اجتماعی در مورد آن گله و شکایت کنند.

چیزی که به کارم بدهکار هستم، هیجانی است که قبلا در رابطه با بازی‌های ویدیویی و نحوه کار آن‌ها داشتم؛ بنابراین، می‌خواهم بتوانم حتی ذره‌ای از آن هیجان را در فرزندانم ایجاد کنم. عاشق این هستم که آن‌ها را در حال استفاده از تکنولوژی ببینم که خودم در ساخت آن دست داشته‌ام. در حقیقت در این مواقع، فرزند فیزیکی خودم با فرزند حاصل از کارم بازی می‌کند.

نمی خواهم که غرق شود.

کریم دیا توباجی از Songkick به همراه همسرش، جوانا و دخترشان، فریدا.

کریم دیا توباجی، طراح تعامل در band-and-gig-tracking website Songkick است که قبلا برای پلی استیشن کار می‌کرد. او یک دختر ۱۶ ماهه دارد و در لندن زندگی می‌کند.

من و همسرم خیلی حواسمان به این مسئله است که دخترمان از سن خیلی کم در معرض فناوری قرار نگیرد. ما هر دو از بازی‌های خلاقانه استقبال می‌کنیم؛ بنابراین، ترجیح می‌دهیم تا با اسباب بازی، مداد شمعی و کتاب سرگرم شود. به نظر می‌رسد که او از تار و پود، بو و حرکت فیزیکی بیشتر خوشش می‌آید؛ چیزهایی که فناوری دیجیتال واقعا نمی‌تواند ارائه دهد؛ اما خب زمانی که نزدیکش هستم و با موبایلم کار می‌کنم، نور گوشی او را جذب می‌کند و جلو می‌آید تا آن را از من بگیرد؛ ولی این اتفاق نمی افتد!

در حال حاضر استفاده‌اش از موبایل محدود به اپلیکیشن زیلوفون است که درست شبیه زیلوفون خودش است. وقتی احتیاج داریم تا به سرعت حواسش را پرت کنیم، از این اپلیکیشن استفاده می‌کنیم. او معمولا قبل از فعال سازی صفحه اصلی حدود ۱۰ تا ۲۰ ثانیه بازی می‌کند. حدود یک بار در هفته، زمانی که صبح به تختخواب ما می‌آید، به او اجازه می‌دهیم CBeebies را در iPlayer تماشا کند تا بتوانیم چند دقیقه بیشتر بخوابیم؛ اما او فقط چند دقیقه به آرامی برنامه را تماشا می‌کند و سپس شروع به رد کردن سریع همه برنامه‌ها و ضربه زدن به دکمه‌ها می‌کند.

در کریسمس، یک آخر هفته را با یک کودک شش ساله گذراندیم که روزی حدودا ۱۰ ساعت ویدیوهای Minecraft YouTube را تماشا می‌کرد و همین موضوع موجب شد تا بفهمم غرق شدن در عالم دیجیتال چقدر می‌تواند برای کودکان آسان باشد. از آن جایی هم که در زمینه تکنولوژی کار می‌کنم، می‌دانم که این مسیر بدون نقطه پایان مشخصی طراحی شده است. بعضی از بازی‌هایی که پدر و مادرها بی ضرر می‌دانند (مانند Farmville)، بازیکنان را به منظور پیشرفت در بازی تشویق به خریدهای درون برنامه‌ای می‌کنند. همین مورد باعث می‌شود تا داستان‌هایی را هم در این مورد بشنویم که کودکان کارت‌‌های اعتباری والدینشان را برمی‌دارند و یا پدر و مادر ها آن چنان غرق در این بازی‌ها می شوند که از فرزندانشان هم غافل می‌شوند. این نوع از بازی‌ها با طراحی اعتیادآور و سرمایه‌گذاری بر روی بخش‌های خاصی از طبیعت انسان، درآمد کسب می‌کنند.

با این حال، برخی از بازی‌ها از لحاظ فرهنگی با اهمیت هستند. مثلا، برای ساختن The Last Of Us پلی استیشن، صدها نفر از هنرمندان – نوازندگان، طراحان و بازیگران – گردهم آمدند تا بازی‌ای در حد و اندازه فیلم سینمایی تولید کنند. Monument Valley نمونه دیگری است که قطعا در آینده اجازه می‌دهم دخترم آن را بازی کند. فکر می‌کنم او را وارد وادی برنامه‌نویسی هم بکنم و البته در این زمینه از همان رویکرد پدر و مادرم استفاده می‌کنم: تا ۱۱ سالگی کامپیوتر نداشتم و بعد از آن هم تنها یک ساعت در روز می‌توانستم با آن کار کنم. دوست دارم دخترم سرگرمی‌های متفاوتی داشته باشد و در هیچ کدام غرق نشود.

دخترم گفت که سینما بزرگترین آیپدی بوده که تا به حال دیده بود.

الکس ایوانز موسس و مدیر فنی شرکت بازی‌سازی Media Molecule و سازنده بازی LittleBigPlanet است. او یک دختر چهار ساله و یک پسر یک ساله دارد و در لندن زندگی می‌کند.

من خودم بازی نمی‌کنم؛ اما همیشه درگیر ساختن آن هستم. زمانی که بچه بودم، از ساعت ۵ صبح بیدار می‌شدم و تا زمانی که به خواب می‌رفتم، لگو بازی می‌کردم؛ بعد از آن هم که دیگر نوبت به کامپیوتر رسید تا مدل‌های لگوی من در آن جان بگیرند.

والدینم تصمیم گرفتند که من را محدود نکنند؛ فکر می‌کنم دلیلش این باشد که چون مادرم آهنگساز است و معتقد بوده که بازی کردن به اندازه کافی عملی خلاقانه است. من هم ۱۰۰۰۰ ساعت تلاشم را در این زمینه انجام دادم و نهایتا وارد این حرفه شدم. بنابراین، من هم اگر احساس کنم فرزندانم کاری را انجام می‌دهند که به اندازه کافی خلاقیت آن‌ها را تحریک می‌کند، اجازه می‌دهم که آن را ادامه دهند. تا زمانی که چیزهای دیگری مانند مطالعه کردن، بازی کردن در خارج از خانه و یا هر چیز دیگری در زندگیشان وجود داشته باشد، من احساس بدی ندارم.

بازی Minecraft که خیلی‌ها را درگیر خود کرده، بسیار خلاقانه و جالب است. لگو درباره این بازی گفته است که آرزو داشته می‌توانست خود آن را بسازد. Minecraft عمدتا در مورد ساختن چیزهای مختلف از بلوک‌ها است. برای نسل ما سخت است که درک کنیم این فقط یک بازی نیست و یک فرهنگ و جامعه از طریق یوتیوب و کتاب حول آن تکامل یافته است.

کار بدی که انجام می‌دهیم این است که اگر دخترمان در یک رستوران سر و صدا کند، از آیپد به عنوان پستانک دیجیتال برایش استفاده می‌کنیم.

اکثرا مسافران قطار، بازی‌هایی مانند Candy Crush را که بسیار اعتیادآور هستند، انجام می‌دهند. با وجود این که بازی‌های خشن نقطه حساسی در رسانه هستند، اما برابر با Transformers‌ در سینما، یعنی اقلیت پر سر و صدا در نظر گرفته می‌شوند. باعث خجالت بود، اگر فرزندانم فقط رژیم بلاک بلاستر داشتند؛ اما اگر از نظر نوع بازی به انتخاب اکثر بچه‌ها نگاه کنید، بسیار متنوع‌تر و جالب‌تر از نسل ماست. شاید محدودیت من این گونه باشد: “هی، آیا این بازی را انجام داده‌ای یا این فیلم را تماشا کرده‌ای؟” در واقع، من به جای محدود کردن، گزینه‌های بیشتری را نیز پیشنهاد می‌دهم.

دخترم به تازگی برای اولین بار به سینما رفت و به من گفت که “مثل بزرگترین آیپدی بوده که تا به حال دیده بود”. مرجع او برای بازی دیگر تلویزیون نیست؛ بلکه آیپد است. حتی فرزند یک ساله من هم می‌داند که آیپد چیست و چگونه می توان قفل آن را باز کرد. برندهای بازی که دخترم دوست دارد، Sega Mini است که بازی‌های اکتشافی داشته و Toca Boca است که بازی‌هایی مانند آرایشگری دارد. خوشبختانه هنوز وقت زیادی را به بازی کردن نمی‌گذراند و همین موضوع موجب می‌شود که دیگر نیازی نباشد تا تبدیل به یک والد سرکوبگر شوم.

برایش یک آیپد مینی خریدم که همیشه همراهش است و حسابی داغانش کرده است؛ البته ما کار خیلی بدی انجام می‌دهیم که فکر می‌کنم به این خاطر از دستمان عصبانی شوید. هنگامی که دخترم در رستوران سر و صدا کند، از آیپد به عنوان پستانک دیجیتال برایش استفاده می‌کنیم و خب این تنها زمانی است که فرزندپروری خودم را زیر سوال می‌برم؛ چرا که او از من درخواست نمی‌کند، بلکه خودم به زور به او تحمیل می‌کنم. به نظرم کار احمقانه‌ای می‌آید؛ انگار بگویم:‌ لطفا در دنیای خودت غرق شو تا بتوانم با خیال راحت با دیگران صحبت کنم.

پدربزرگش برایش Vine فرستاد.

رایان سویگارت، طراح وب در Vine، یک پسر سه ماه و نیمه دارد و در نیویورک زندگی می‌کند.

داشتن فرزند، من را نسبت به عادت هایم بسیار آگاه کرده است. این مسئله که یک سره در معرض تکنولوژی باشد، یکی از دغدغه‌های همیشگی من است و این سوال برایم پیش می‌آید که چقدر با موبایلم کار کرده‌ام یا چقدر تلویزیون تماشا کرده‌ام؟‌ فناوری توانایی شما را برای انجام کارهای خوب تقویت می‌کند؛ اما در عین حال شما را منفعل می‌کند.

زمانی که جوان هستید و خصوصا از لحاظ جسمی فعالید، یادگیری بهتر صورت می‌گیرد؛ چرا که خون، بیشتر در بدن جریان پیدا می‌کند و بیشتر هم از حواس خود استفاده می‌کنید که همین موارد موجب می‌شود تا حافظه بهتری نیز داشته باشید.  اگر کسی صرفا با نشستن و استفاده از تکنولوژی سرگرم شود، دیگر انگیزه ای برای فعالیت نخواهد داشت.

نه این که بخواهم نوع خاصی از فناوری را محکوم کنم؛ نه؛ اما می‌خواهم در جریان باشم که چه میزان و دقیقا چه اطلاعاتی به دست پسرم می‌رسد. هنوز نمی‌دانم آیا ۳۰ دقیقه استفاده از اینترنت و تلویزیون در روز برای شروع مناسب است یا خیر.

او در حال حاضر به میزان کمی با تکنولوژی سر و کار دارد. ما اصلا تلویزیون را به مدت زیادی روشن نمی‌گذاریم؛ اما با هم از طریق Vine‌ برای اعضای خانواده پیام می‌فرستیم و از FaceTime هم استفاده می‌کنیم. برای مثال، یک بار پدر همسرم برایش شکلک درآورد و هربار آن را می‌بیند، حسابی جذبش می‌شود. فکر می‌کنم زمان‌هایی که ناراحت است، راه حل خوبی برای پرت کردن حواسش به حساب می‌آید. به نظرم خیلی جالب است که یک تصویر خاص می‌تواند چنین اثری بر حس و حالت یک فرد داشته باشد. همین موضوع باعث می‌شود تا دوباره به این نکته فکر کنم که باید بیشتر مواظب حضور فناوری در زندگی‌های‌مان باشیم.